Buiten is het donker. De takken van de grote eikenbomen zwiepen in de storm heen en weer. Ze vormen vreemde schaduwen in het licht van de lantaarns op de parkeerplaats van het woonzorgcentrum. De bewoners van het woonzorgcentrum zijn onrustig, vooral mijnheer Verhoeven, wiens vrouw tien dagen geleden is overleden.
Verpleegkundige Hannie, die nachtdienst heeft, heeft het druk. De alarmbel op haar telefoon gaat elke keer weer af. Ze rent van bewoner naar bewoner. Er is niets ernstigs met ze aan de hand, Hannie komt vooral om ze gerust te stellen. Meneer Verhoeven vraagt de meeste aandacht.
Als het eindelijk even rustig is, zet ze in het kantoortje een kop thee en gaat zitten om even bij te komen.
Ze neemt net haar eerste slok als er iemand hard op de deur bonst. Verschrikt kijkt ze op. Een geagiteerde meneer Verhoeven steekt zijn hoofd om de deur.
‘Wat komt u nu weer doen?’ zegt Hannie. Ze kan de irritatie in haar stem niet onderdrukken.
‘Hoor ‘s, ik kom binnen of je ’t leuk vindt of niet,’ roept meneer Verhoeven en hij stapt het kantoortje binnen. Ondanks zijn leeftijd heeft meneer Verhoeven een imposant voorkomen. Hij is een kop groter dan Hannie, en breed gebouwd. Doorgaans heeft hij een vriendelijke uitstraling, maar nu is zijn hoofd rood aangelopen. De blik in zijn ogen is wazig en verward. Hij zet zijn beide handen op het bureau en buigt dreigend voorover naar Hannie. ‘Wat is dat nou? Ik moet hier gewoon zijn. Heb je daar iets op tegen?’ Met een woeste beweging van zijn arm veegt meneer Verhoeven alle papieren van het bureau.
Hannies gezicht wordt lijkbleek. Ze schuift haar stoel naar achteren, maar botst tegen de muur.
Er heerst een gespannen stilte.
Na een paar tellen, die voor Hannie lang duren draait meneer Verhoeven zich abrupt om . Hij beent het kantoor uit.
Sissend laat Hannie haar ingehouden adem ontsnappen. Ze trilt over haar hele lichaam. Met beide handen houdt ze zich vast aan de leuning van haar stoel. Ze moet iets doen. Maar wat? Ze probeert haar ademhaling onder controle te krijgen. Dadelijk zal ze naar meneer Verhoeven toegaan, eerst moet ze nu tot rust komen.
Na een paar minuten staat ze met een diepe zucht op. De regen klettert tegen het raam. Ze kijkt naar buiten. In het licht van een lantaarnpaal ziet ze meneer Verhoeven bij een auto staan. Hannie rukt haar jas van de kapstok, belt haar collega en springt met twee treden tegelijk de trap af en rent door de hoofdingang naar buiten.
Meneer Verhoeven staat niet meer onder de lantaarnpaal. De auto is verdwenen. ze zoekt in de regen het hele parkeerterrein af, maar hij is nergens te bekennen. Ze gaat weer naar binnen met druipende haren. Regenwater drupt op de vloer. Haar collega staat in de hal. Ze overleggen, heel kort en dan vliegt Hannie de trap weer op en belt de zorgmanager, die deze nacht achterwacht is.
‘Meneer Verhoeven is verdwenen,’ zegt ze hijgend.
Binnen vijftien minuten is Saskia, de zorgmanager, gearriveerd. Hannie vertelt wat er is gebeurd.
‘Ik bel mensen voor een zoekactie,’ zegt Saskia en loopt het kantoortje uit.
Onrustig loopt Hannie op en neer. Ik had anders moeten reageren, denkt ze, maar ik was zo bang. Ze kijkt op de klok. Waar blijft Saskia nu?
Na een uur komt Saskia terug. Ze hebben meneer Verhoeven niet gevonden. Hannie belt de politie. Saskia neemt contact op met de familie van meneer Verhoeven en stelt hen van zijn verdwijning op de hoogte.
De volgend avond is meneer Verhoeven terug in het woonzorgcentrum. In verwarde toestand had hij het woonzorgcentrum verlaten. Hij was in zijn auto gestapt. Op de ringweg was hij ingehaald door een vrachtauto. “Tilburg”stond in grote letters op de vrachtauto.Tilburg is de plaats waar meneer Verhoeven is geboren en getogen. En hij wilde naar huis. Hij is de vrachtauto achterna gereden. Hij had niet in de gaten dat de vrachtauto naar Duitsland reed. Hij merkte ook niet dat hij de grens passeerde. Toen de benzine op was, heet hij zijn auto op de vluchtstrook langs de Autobahn gezet. Daar heeft de politie hem aangetroffen.
Leo van Erp
leovanerp 